Άνοιξη τα χρώματα της φύσης στο μεγαλείο τους ,ο Ήλιος προσπαθούσε να κάνει ορατή την παρουσία του μέσα από τα σύννεφα .
Διέσχιζα μια στενή χωμάτινη λωρίδα γης, ενώ με περιστοιχίζαν έλη και μελωδίες από τα κελαηδίσματα πουλιών που χάιδευαν τα αυτιά μου.
Οι κάστορες που στο άκουσμα βημάτων τρομαγμένοι βουτάγανε στα νερά του βάλτου.
Ερωδιοί κοίταζαν τον παράξενο επισκέπτη που τάραξε έστω για λίγο την ησυχία τους.

Ανέμελα καθισμένος σε μια καρέκλα απο απόσταση αχνοφαίνονταν ένας ηλικιωμένος βοσκός .
Έδειχνε να μην τον έχει επηρεάσει η πανδημία του κορονοιου ,σε αυτό το σημείο της γης σαν να μην ήρθε ποτέ στα αυτιά του.
(δεν κρύβω ότι χάρηκα για αυτόν)

Πλησίασα με κοίταξε ανιχνευτικά αλλά χαμογελώντας μου γνέφει .
– Ψάχνω μια παραλία προς τα αριστερά των ρωτάω υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί στην ακτή ;
αν σηκώσεις το πτηνό (Drone) Θα το βρεις εύκολα , παλιότερα την ονομάζαμε “Σκιάσμα”
(φάντασμα) γιατί έχει πολλές σπηλιές τριγύρω και απότομα βράχια και αμέσως ανασηκώθηκε
από την καρέκλα του, να με χαιρετήσει.

Περνώντας από ένα νοητό μονοπάτι καλυμμένο από φτέρες και φυλλωσιές μετά απο ενα μισάωρο
βρέθηκα σε ενα ξέφωτο που οδηγούσε στην άκρη της ακτής, η πρώτη εντύπωση ήταν οτι σε αυτήν την παραλία αιώνες
πριν ίσως να ήταν αραξοβόλι πειρατών ,τα βράχια και οι σπηλιές σε συνδυασμό με τον βάλτο πίσω μου,
δημιουργούσαν ένα κατάλληλο καταφύγιο αν αναλογιστεί κανείς οτι πριν 300 χρόνια ο βάλτος κάλυπτε σχεδόν όλη την περιοχή.

Γαλήνη επικρατούσε, ο γκρεμός μπροστά μου , έδινε την τελευταία πινελιά σε αυτό τον άγριο αλλά συνάμα όμορφο τόπο βγαλμένο από μυθιστόρημα του Ιουλίου Βέρν.